Współpraca rodzic-nauczyciel

Efektywna współpraca z rodzicami w przedszkolu drogą do sukcesu

Bardzo ważnym obszarem działalności przedszkola jest współpraca z rodzicami. Istotną czynnością jest określenie celów ogólnych i operacyjnych, jakie należy realizować w zakresie współpracy. Aby to było możliwe, powinniśmy zacząć od zapoznania się z potrzebami rodziców, mając na uwadze również możliwości przedszkola.

By współpraca przynosiła efekty należy sformułować następujące cele:

  • uświadomienie nauczycieli i rodziców odnośnie ich roli w relacjach: przedszkole - rodzina, rodzina - przedszkole, oraz walorach partnerskiego współdziałania,
  • organizacja systemu przepływu informacji: przedszkole - rodzina, rodzina - przedszkole,
  • wzajemne dzielenie się wiedzą i doświadczeniem zawodowym w celu organizowania warunków do uczenia się dzieci i dorosłych.

Niewątpliwie naczelnym celem współdziałania nauczycieli i rodziców w naszym przedszkolu jest:

  • dobro dziecka, któremu trzeba stwarzać, w porozumieniu z rodzicami, warunki optymalnego rozwoju;
  • dążenie do usprawniania pracy wychowawczej z dziećmi;
  • lepsze poznanie dzieci przez nauczycieli i rodziców zarówno w środowisku przedszkolnym jak i domowym;
  • wzajemne poznanie się i zrozumienie nauczycieli i rodziców;
  • wzmacnianie więzi emocjonalnej między nauczycielami i rodzicami podczas wspólnie wykonywanych zadań

WSPIERAJ! NIE WYRĘCZAJ! - CO OZNACZA SAMODZIELNOŚĆ U PRZEDSZKOLAKA?

WSPIERAJ! NIE WYRĘCZAJ!
- CO OZNACZA SAMODZIELNOŚĆ U PRZEDSZKOLAKA?

Podstawowym warunkiem usamodzielnienia się dziecka jest jego zaradność, czyli umiejętność wykonywania pewnych czynności - zwłaszcza samoobsługowych - bez pomocy dorosłych. W zakresie kształtowania się umiejętności samoobsługowych trzylatków można wyróżnić następujące czynności:

  • Trzylatek myje ręce i twarz nie mocząc ubrania i wyciera je ręcznikiem. Potrafi samodzielnie jeść. Umiejętności te dziecko doskonali w zabawach, np. karmiąc lalki, kąpiąc je czy czesząc. Trzylatek stara się też wyręczać dorosłych w prostych czynnościach: podaje różne przedmioty, potrafi przypilnować dziecko w wózku. Pomaganie dorosłym sprawia mu wielką przyjemność.
  • Trzylatek powinien uczyć się, jak poprawnie korzystać z ubikacji: zdjąć bieliznę, załatwić się, wytrzeć pupę i podciągnąć majtki, a na koniec umyć i wytrzeć ręce.
  • Samodzielne rozbieranie i ubieranie się. Trzylatek ma kłopoty z rozróżnianiem przodu i tyłu przy nakładaniu bluzy, koszulki, kurtki itp. Jest mu obojętne, na którą nogę zakłada buty. Wie, że trzeba włożyć nogi w nogawki, ale myli mu się przód z tyłem i często obie nogi wkłada do jednej nogawki.

 

Wszystko to jest bardzo trudne.
Jednak im szybciej dziecko opanuje te czynności, tym lepiej dla niego, rodziców i innych ludzi, z którymi się styka. Jeżeli uda się dorosłemu ukształtować te czynności tak, aby przeszły one w nawyk, będą one niezwykle trwałe. Wiek trzech i czterech lat to etap doskonalenia umiejętności samoobsługowych. Wiele zależy jednak od tego:

  • na ile dorośli pozwalają dziecku na samodzielne i niezdarne wykonywanie tych czynności
  • w jakim stopniu dziecko jest zachęcane do radzenia sobie w sytuacjach życiowych i czy dorośli okazują mu radość, gdy upora się z wykonaniem czynności samoobsługowych.

 

Wg podstawy programowej dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające naukę w szkole podstawowe, w fizycznym obszarze rozwoju:

  • zgłasza potrzeby fizjologiczne, samodzielnie wykonuje podstawowe czynności higieniczne;
  • wykonuje czynności samoobsługowe: ubieranie się i rozbieranie, w tym czynności precyzyjne, np. zapinanie guzików, wiązanie sznurowadeł;
  • spożywa posiłki z użyciem sztućców, nakrywa do stołu i sprząta po posiłku; komunikuje potrzebę ruchu, odpoczynku itp.;
  • uczestniczy w zabawach ruchowych, w tym rytmicznych, muzycznych, naśladowczych, z przyborami lub bez nich;
  • wykonuje różne formy ruchu: bieżne, skoczne, z czworakowaniem, rzutne;
  • inicjuje zabawy konstrukcyjne, majsterkuje, buduje, wykorzystując zabawki, materiały użytkowe, w tym materiał naturalny;
  • wykonuje czynności, takie jak: sprzątanie, pakowanie, trzymanie przedmiotów jedną ręką i oburącz, małych przedmiotów z wykorzystaniem odpowiednio ukształtowanych chwytów dłoni, używa chwytu pisarskiego podczas rysowania, kreślenia i pierwszych prób pisania;
  • wykonuje podstawowe ćwiczenia kształtujące nawyk utrzymania prawidłowej postawy ciała;
  • wykazuje sprawność ciała i koordynację w stopniu pozwalającym na rozpoczęcie systematycznej nauki czynności złożonych, takich jak czytanie i pisanie.

 

Wyrabianie samodzielności to kształtowanie umiejętności związanych z samoobsługą, a także wdrażanie do samodzielnego wykonywania powierzonych zadań. Dzieci wyręczane przez rodziców ciągle coś gubią i nie potrafią się zorganizować. Dziecko samodzielne na ogół dba o własne rzeczy, nie gubi ich i nie rozrzuca. Drobne czynności wykonane samodzielnie budują skomplikowane umiejętności. Każda, nawet najprostsza sprawność, którą sześciolatek samodzielnie opanuje, znajdzie później odbicie w wielu skomplikowanych umiejętnościach. One z kolei wpłyną na efektywność procesu uczenia się. Te same drobne ruchy, które dziecko wykonuje zapinając guziki czy zawiązując buty, koordynują czynność pisania.

Codzienne czynności domowe nie kojarzą nam się z pisaniem. Jednak umiejętności i postawy kształtuje się w domu. Aby pozwolić dziecku na samodzielność dorośli muszą być tak samo gotowi, jak ono. Prawdopodobnie na wiele spraw trzeba będzie poświęcić więcej czasu niż dotychczas, ale czy perspektywa przyszłych sukcesów szkolnych nie jest tego warta? Zanim jednak dziecko wygra olimpiadę z matematyki, zacznijmy od pokonania sznurowadeł i guzików. Rola dorosłych to nauczyć, cierpliwie poprawiać błędy, zachęcać do ponownych prób, pochwalić. Małymi kroczkami wprowadzamy dziecko na drogę samodzielności i wiary w siebie. Każda czynność, począwszy od porannego ubierania się, a skończywszy na wieczornej toalecie, jest dla dziecka próbą kształtowania charakteru. Warto zachęcać dziecko do wykonywania prostych czynności, jak mycie rąk i przedmiotów, nakrywanie do stołu, znajdowanie i przynoszenie pewnych rzeczy, pomaganie w pracach w ogródku, sprzątanie mieszkania.

Najważniejsze zadanie dorosłych to: pochwały i wspieranie w dążeniu do celu. Nawet jeśli nie udało mu się poprawnie wykonać zadania, oczekuje pochwały za podjęte próby. "Świetnie zacząłeś! Jutro trochę poćwiczymy i na pewno ci się uda!" - taka pochwała motywuje do pracy! Dzięki temu następnym razem dziecko zrobi odważniej kolejny krok bez obaw o krytykę. Jeżeli pojawią się poważne kłopoty wychowawcze, wówczas można skorzystać z rad J. Carr. Autorka ta wyjaśnia, jak uczyć dzieci właściwej pozycji przy stole i samodzielnego jedzenia, a także co zrobić z takimi złymi nawykami jak np.: siorbanie przy jedzeniu, zapychanie się kęsami, rozrzucanie jedzenia i zbyt wolne spożywanie posiłków. Rady J. Carr są przeznaczone dla rodziców dzieci zaliczanych do upośledzonych umysłowo. Mają oni o wiele więcej kłopotów z wyuczeniem dzieci czynności samoobsługowych. Dlatego to, co radzi J. Carr, jest konkretne. Rady te sprawdzają się także w przypadku dzieci mieszczących się w szeroko pojętej normie rozwojowej.

Źródło:
1. Edyta Gruszczyk-Kolczyńska, Ewa Zielińska: „Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylatków i dzieci starszych wolniejrozwijających się", WSiP, Warszawa 2000
2. Elżbieta Tokarska, Jolanta Kopała: „Zanim będę uczniem". Program wychowania przedszkolnego, Wydawnictwo EdukacjaPolska, Warszawa 2009
3. Beata Grzelczyk: „Dojrzałość szkolna dziecka" [W]: Bliżej Przedszkola, marzec 2009
4. Jolanta Pluta: „Poznaj sześciolatka" [W]: Twoja era. Magazyn dla nauczycieli wychowania przedszkolnego, maj 2009
5. J. Carr: „Pomoc dziecku upośledzonemu”. PZWL, Warszawa 1984.
6. Ewa Zielińska: „Kształtownie czynności samoobsługowych". bliżejprzedszkola.pl

 

Adaptacja dziecka w przedszkolu

Drodzy Rodzice!

Początek roku szkolnego to trudny okres zarówno dla dzieci, jak i dla rodziców. Chociaż do września pozostało jeszcze sporo czasu, zachęcamy Państwa do zapoznania się z poniższym artykułem, który mamy nadzieję, pomoże rodzicom w przygotowaniu dzieci do przedszkola.

,,Debiut w przedszkolu to niełatwa sprawa! Malucha czekają poważne zmiany w życiu, często trudne do zaakceptowania. Jednak nie ulegajcie dziecku, nie zabierajcie do domu nawet wtedy, gdy błaga, płacze. Nie cofajcie raz podjętej decyzji. Takie sytuacje będą się powtarzały, a dziecko jest mądre i będzie wykorzystywać waszą słabość. Oczywiście ze szkodą dla Was, ale i też dla Niego. Do tego typu sytuacji musimy przygotować zarówno siebie, jak i dzieci, wtedy łatwiej przeżyjemy ten trudny dla wszystkich okres.

SPRAWDZONE RADY I WSKAZÓWKI

♦ Raz podjęta decyzja powinna być konsekwentnie realizowana. Rodzice muszą być przekonani, że pójście dziecka do przedszkola jest decyzją najlepszą zarówno dla nich, jak i dla niego. Jeżeli chcemy, żeby dziecko przyjęło naszą decyzję z ufnością, bezwzględnie nie możemy okazać mu naszego wahania i wątpliwości. Na pewno trzeba dziecko oswoić z myślą pójścia do przedszkola i cierpliwie tłumaczyć: Mama chodzi do pracy. Tatuś też chodzi do pracy. Siostra chodzi do szkoły. W domu nikogo nie ma i dlatego ty musisz chodzić do przedszkola.

♦ Nastaw dziecko pozytywnie. Opowiadając dziecku o przedszkolu, mów tylko pozytywnie, np.: W przedszkolu jest dużo dzieci, które bawią się kolorowymi zabawkami. Jest tam bardzo wesoło i przyjemnie. Dobrze jest też powiedzieć dziecku, kto będzie je zaprowadzał do przedszkola, a kto odbierał. Ważne, by zawsze trzymać się ustalonego porządku.

♦ Naucz dziecko samodzielności. Pierwsze dni pobytu dziecka w przedszkolu to duży stres, który narasta w przypadku, gdy dziecko jest mało samodzielne. Aby ten stres choć trochę zminimalizować, należy wcześniej zadbać, by dziecko (na miarę swoich możliwości) radziło sobie w takich sytuacjach, jak:

—  Zgłaszanie potrzeb fizjologicznych.

— Samoobsługa w toalecie (wycieranie pupy, podciąganie majtek, spuszczanie wody).

— Ubieranie i rozbieranie się w sali (szatni).

— Siedzenie podczas posiłku przy stole, trzymanie łyżki.

— Samodzielne jedzenie.

♦ Nie wprowadzaj atmosfery pośpiechu, tylko czule, ale stanowczo pożegnaj się z dzieckiem. Nie jest wskazane przyprowadzanie dziecka do przedszkola w ostatniej chwili, gdyż pośpiech podczas  rozbierania i zniecierpliwienie temu towarzyszące wprowadzają dziecko w stan niepokoju i pobudzenia. Pożegnanie z dzieckiem powinno być czułe, ale krótkie. Dobrze jest powiedzieć dziecku: Przyjdę po ciebie po leżakowaniu… Jak zjesz podwieczorek, będę na ciebie czekała w szatni. Bardzo ważne jest dotrzymywanie słowa, ponieważ daje ono dzieciom poczucie bezpieczeństwa i zarazem pewność, że rodzic przyjdzie.

♦ Poświęć dziecku więcej czasu niż zwykle. Pierwsze dni pobytu dziecka w przedszkolu to trudny okres dla rodziców i dzieci. Trzymając dziecko na kolanach zapytaj: Co robiłaś dzisiaj w przedszkolu? Jak ma na imię twój nowy kolega? Nie należy natomiast zadawać pytań typu: Co dzisiaj jadłaś na obiad? Zjadłaś wszystko, co pani nałożyła? Czy pani cię karmiła? Odpowiedzi na te pytania są ważne, ale tylko dla rodziców, nie dla dziecka. Na te pytania rzetelnie odpowie nauczyciel. W rozmowie z dzieckiem należy położyć nacisk na jego samopoczucie w przedszkolu, relacje z kolegami, podejmowane zabawy oraz na zaradność życiową.

♦ Pluszowa zabawka pomoże przetrwać trudny czas. Dziecku łatwiej będzie przeżyć rozstanie z rodzicami i chętniej wejdzie do sali zabaw, trzymając pod pachą swojego pluszaka. Zabawka będzie mu przypominała dom rodzinny. Należy jednak pamiętać, żeby nie wsuwać do kieszonki dziecka malutkiej zabawki, którą łatwo zgubić, np. z jajka niespodzianki, bo to wywoła nową falę rozpaczy.

♦ Przyzwyczajaj dziecko do przedszkola stopniowo. Małe dzieci szybko się męczą z powodu nadmiaru wrażeń i hałasu. Dlatego należy je przyzwyczajać stopniowo wydłużając czas pobytu.

♦ Nauczyciel zna twoje dziecko – rozmawiaj z nim i ufaj mu. Dzieci po powrocie z przedszkola najczęściej opowiadają o różnych wydarzeniach, które miały miejsce w przedszkolu. Porozmawiaj z nauczycielką, jeżeli pewne fakty i zdarzenia budzą twoje wątpliwości, wydają ci się niewiarygodne albo cię cieszą. Niektóre dzieci mają wybujałą wyobraźnię i rozbudzoną fantazję. Dlatego weź poprawkę na to, co dziecko opowiada.  TYLKO WSPÓŁPRACA Z NAUCZYCIELKĄ, OPARTA NA WZAJEMNYM ZAUFANIU, PRZYNIESIE OCZEKIWANE REZULTATY.

Na podstawie artykułu z miesięcznika „Bliżej przedszkola”

 

"Złote Ogniwo" dla Profilaktyka roku 2022 - zaproszenie na galę

Instytut Profilaktyki Zintegrowanej serdecznie zaprasza profilaktyków, wychowawców, nauczycieli, psychologów, pedagogów, samorządowców, rodziców i wszystkich, którym zależy na ochronie zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży, na ogólnopolską Galę Nagrody „Złote Ogniwo” dla Profilaktyka Roku 2022.
 
Gala odbędzie się w trybie online w dniu 31 maja 2023 r. o godz. 10:00.
 
W trakcie Gali poznamy laureata tegorocznej nagrody. Transmisję będzie można śledzić na kanale YouTube Instytutu Profilaktyki Zintegrowanej (IPZIN). 
 
Profilaktyka zachowań ryzykownych oraz problemów zdrowia psychicznego wśród dzieci i młodzieży to zadanie o ogromnej wadze i odpowiedzialności społecznej. Jak pokazują wyniki najnowszych badań IPZIN (publikacja najnowszego raportu już za tydzień!), pogorszenie kondycji psychicznej dzieci i młodzieży, do którego doszło w okresie pandemii, wciąż się utrzymuje. Co więcej, od ponad roku mamy do czynienia z konsekwencjami agresji Rosji na naszych południowo-wschodnich sąsiadów. Stworzyło to nowe, trudne wyzwania dla wszystkich osób, które prowadzą działania profilaktyczne, wychowawcze i związane ze wsparciem psychicznym. Po 24 lutego 2022 z dnia na dzień pojawiła się pilna potrzeba rozszerzenia dotychczasowych inicjatyw o pomoc dzieciom i młodzieży z Ukrainy – zarówno tym zamieszkującym aktualnie na terenie Polski, jaki i tym, którzy nadal żyją w ojczyźnie ogarniętej wojną. Wobec aktualnych wyzwań jeszcze większej wagi nabiera praca ludzi, którzy profilaktykę uczynili swoją życiową misją.
Mija już trzeci rok realizacji inicjatywy ogólnopolskiej nagrody dla Profilaktyka Roku. Nagroda ma na celu docenienie pracy osób zaangażowanych w profilaktykę zachowań ryzykownych i problemów zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży. W ramach obecnej, trzeciej edycji nagrody, chcemy szczególnie docenić ludzi, którzy aktywnie i twórczo zaangażowali się w działania na rzecz wsparcia psychicznego dzieci i młodzieży z Ukrainy oraz ich integracji w Polsce. Przyznając nagrodę chcemy przyczynić się do podniesienia rangi zawodu profilaktyka oraz podwyższenia statusu działań profilaktyczno-wychowawczych w systemie edukacji i w całym społeczeństwie.
 
Link do transmisji: https://youtube.com/live/Hkw1vl8v608?feature=share
 
W ocenie kandydatów brane są pod uwagę zarówno osiągnięcia w danym roku, jak również całokształt działalności profilaktycznej. Ponadto kandydaci muszą spełnić szereg kryteriów o charakterze profesjonalnym i osobowym. Z ogromną radością możemy potwierdzić, że w tym roku napłynęła do nas rekordowa liczba zgłoszeń z całej Polski, a wybór laureata jeszcze nigdy nie był tak trudny. 

Ocena rodzicielska gotowości szkolnej

Ocena rodzicielska gotowości szkolnej

 

Gotowość szkolna wg. S. Szumana to „osiągnięcie przez dzieci takiego poziomu rozwoju fizycznego, społecznego i psychicznego, który czyni je wrażliwymi i podatnymi na systematyczne nauczanie i wychowanie w klasie pierwszej”. Należy podkreślić, że dziecko nie nabywa tej gotowości wraz z wiekiem. Zatem my dorośli mamy nieoceniony wpływ na kształtowanie gotowości szkolnej naszych dzieci.

Na pełną gotowość szkolną składają się: dojrzałość fizyczna, umysłowa, emocjonalno-społeczna, motywacyjna, zmysłowa. Dziecko dojrzałe do podjęcia nauki w klasie pierwszej to to takie, które:

  • jest dostatecznie rozwinięte fizycznie i ruchowo, zwłaszcza w zakresie precyzyjnych ruchów rąk i palców;
  • posiada dobrą orientację w otoczeniu oraz określony sposób wiedzy ogólnej o świecie;
  • posiada na tyle rozwinięte zdolności komunikacyjne, aby móc porozumiewać się w sposób zrozumiały dla rozmówcy (zarówno dorosłego jak i rówieśnika);
  • potrafi działać intencjonalnie, tzn. podejmuje celowe czynności i wykonuje je do końca;
  • jest uspołecznione w stopniu pozwalającym na zgodne i przyjazne współdziałanie z rówieśnikami, liczenie się z chęciami i życzeniami innych oraz wykonywanie poleceń kierowanych przez dorosłych do całej grupy dzieci;
  • jest na tyle dojrzałe emocjonalnie, aby rozstać się z matką na czas pobytu w szkole oraz komunikować doświadczenia emocjonalne (lęk, złość i inne) nie uzewnętrzniając ich w sposób zbyt gwałtowny.

 Dojrzałość fizyczna

Kluczowym elementem oceny dojrzałości fizycznej jest ogólny stan zdrowia dziecka. Uczeń, który wkracza do szkoły powinien być odporny na zmęczenie, choroby, zdolny do podejmowania wysiłku fizycznego i intelektualnego. Oceniając dojrzałość fizyczną dziecka, należy brać pod uwagę całą motorykę - motorykę dużą oraz motorykę małą.

Umiejętności w zakresie motoryki małej i dużej:

  • jazda na dwukołowym rowerze z pedałami;
  • wchodzenie i schodzenie ze schodów naprzemiennie bez trzymania;
  • skakanie na jednej nodze na odcinku kilku metrów, zarówno prawej jak i lewej;
  • stanie na jednej nodze z zamkniętymi oczami przez kilka sekund;
  • skakanie przez skakankę;
  • planowanie działań, mówiąc, co zrobi;
  • powtarzanie określonych sekwencji ruchowych, 3-4 elementowych;
  • łapanie i rzucanie piłki;
  • tworzenie rysunków tematycznych, rysowanie człowieka przy użyciu prostego schematu ciała, rysowanie kwadratu, trójkąta, linii ukośnych;
  • prawidłowe trzymanie ołówka w trzech palcach;
  • cięcie nożyczkami wzdłuż linii.

Umiejętności w zakresie samoobsługi:

  • samodzielność w zakresie samoobsługi ( zapinanie guzików, zakładanie i zdejmowanie odzieży, zawiązywanie sznurowadeł);
  • samodzielnie posługuje się wszystkimi sztućcami;
  • je różnorodne potrawy;
  • dba o porządek (w swoim pokoju, na stanowisku pracy, w miejscu zabawy);
  • myje się samodzielnie;
  • samodzielnie korzysta z toalety.

 

 Dojrzałość umysłowa

Dziecko sześcioletnie powinno skupiać uwagę przez około 20–30 minut oraz potrafić samodzielnie kierować uwagą dowolną. Umiejętność ta ułatwia mu zajmowanie się także tymi zadaniami, które są dla niego mniej interesujące i nie przykuwają mimowolnie jego uwagi. Dziecko powinno umieć utrzymać uwagę, gdy nauczyciel/rodzic przekazuje polecenia.

Ponadto dziecko powinno być zdolne do zwrócenia uwagi na czynność (zadanie) proponowaną przez dorosłego, nawet jeśli konieczne jest zaprzestanie zabawy lub czynność ta nie spotyka się z zainteresowaniem dziecka.

 

Umiejętności:

  • dziecko łatwo zapamiętuje wierszyki, rymowanki lub piosenki;
  • potrafi uważnie słuchać tego, co mówią inni, i pamięta polecenia;
  • posiada odpowiedni zasób wiedzy o świecie, o życiu przyrody i ludzi;
  • dobrze orientuje się w najbliższym otoczeniu, np. wie, jak się nazywa, ile ma lat, gdzie mieszka, potrafi wymienić imiona swoich bliskich, skład najbliższej rodziny, wie czym się różni lato od zimy, zna dni tygodnia, następstwo czasu (wczoraj, dziś, jutro);
  • potrafi opowiedzieć o obejrzanym filmie lub przeczytanej bajce;
  • umie określić z pamięci, jak pachnie i smakuje np. ogórek, jabłko, ziemniak;
  • potrafi opowiedzieć, jak wyglądał bohater w oglądanej wcześniej książce lub obejrzanym filmie.

 

 Rozwój mowy

Wiek przedszkolny to czas intensywnego rozwoju języka. W zakresie rozwoju mowy dziecko sześcioletnie powinno posiadać umiejętność swobodnego i zrozumiałego dla otoczenia wypowiadania się pełnymi zdaniami, wyrażania próśb, życzeń, własnych sądów i ocen oraz formułowania pytań.       W tym wieku powinien już prawidłowo artykułować wszystkie głoski. Również głoska [r] powinna być już wymawiana (umiejętność tę dziecko osiąga w wieku 5–6 lat).

Umiejętności:

  • dziecko chętnie opowiada o tym, co widzi na obrazku;
  • potrafi opowiedzieć o swojej rodzinie, o swoim zwierzątku, o ulubionych zabawkach;
  • mówi zrozumiale dla rodziny i nieznanych mu osób;
  • chętnie rozmawia z innymi dziećmi;
  • prawidłowo artykułuje głoski: [sz], [ż], [cz], [dż], [s] ,[z], [c], [dz], [ś], [ź], [ć], [dź], [r]   

 

Wrażliwość słuchowa

W okresie wieku przedszkolnego wzrasta u dziecka wrażliwość słuchowa, a także kształtują się podstawowe umiejętności fonologiczne. Dziecko, dostrzegając różnice pomiędzy dźwiękami mowy (głoskami), potrafi je identyfikować i rozróżniać, a więc również porównać słowa różniące się jedną głoską (np. Tomek-domek). Kolejne umiejętności, jakie nabywa dziecko w tym czasie to: dokonywanie analizy sylabowej i głoskowej słów (wydzielanie sylab i głosek ze słów) oraz dokonywanie syntezy sylabowej i głoskowej (łączenie izolowanych sylab i głosek w słowa).

 

Umiejętności:

  • dziecko prawidłowo odróżnia słuchowo wszystkie głoski (zdolność ta nosi nazwę słuchu fonemowego);
  • dzieli słowa na sylaby i głoski (zdolność ta nosi nazwę analizy słuchowej), np.: potrafi podzielić słowo na sylaby: „maty” [ma-ty], potrafi podzielić na głoski słowo składające się z trzech lub czterech głosek: „sok” − [s-o-k], potrafi wyodrębnić z podanego słowa pierwszą i ostatnią głoskę;
  • łączy głoski w słowa, minimum 3-4 głoskowe (zdolność ta nosi nazwę syntezy słuchowej), np. potrafi złożyć słowo z usłyszanych głosek: [o-s-a] − „osa”;
  • wskazuje rymujące się słowa, np. Tomek-Oskar-domek?

 Percepcja wzrokowa

Sprawność czytania i pisania zależy również od sprawności funkcji wzrokowych. Dziecko z harmonijnie wykształcającą się percepcją wzrokową prawidłowo różnicuje, dobrze zapamiętuje i poprawnie odtwarza kształty oraz wielkości figur (znaków). Dziecko z dobrą pamięcią wzrokową potrafi szybko utrwalić obraz, który ma zapamiętać. Opóźniony rozwój pamięci wzrokowej powoduje u dziecka nieporadność w rysowaniu, trudności w układaniu obrazków według kolejności zdarzeń czy układaniu obrazków z części, trudności w budowaniu konstrukcji z klocków według wzoru oraz wyszukiwaniu różnic w obrazkach.

Umiejętności:

  • dziecko potrafi znajdować szczegóły, którymi różnią się prawie identyczne obrazki (zdolność ta nosi nazwę spostrzegawczości wzrokowej);
  • potrafi układać puzzle składające się z kilkudziesięciu elementów;
  • potrafi układać obrazki (pocztówki) pocięte na kilka części;
  • sprawnie rysuje (rysunki są bogate w szczegóły);
  • wyszukuje figury geometryczne, z jakich składają się obiekty na obrazkach;
  • wyszukuje identyczne znaki graficzne;
  • różnicuje elementy liter, np. „owal” (kółeczko), „laskę”, „kreskę”, i dostrzega je w literze;
  • odtwarza podstawowe figury geometryczne oraz ich podstawowe układy przestrzenne;
  • odtwarza układy przestrzenne z klocków (6-8 elementów) według wzoru.

 Myślenie matematyczne

Myślenie sześciolatka powinno cechować się możliwością operowania informacjami tak, by możliwe było rozumienie prostych pojęć, zasad, reguł oraz prawidłowości. Dziecko w tym wieku powinno być zdolne do wnioskowania przyczynowo- skutkowego, a także klasyfikowania obiektów. Z punktu widzenia dojrzałości do uczenia się matematyki, istotny jest odpowiedni rozwój myślenia operacyjnego. Dojrzałość do uczenia się matematyki obejmuje takie aspekty, jak: zdolność i gotowość do liczenia, operacyjne rozumowanie na poziomie konkretnym, a także zdolność do posługiwania się reprezentacjami symbolicznymi (cyfry, znaki).

Umiejętności:

  • dziecko rozumie pojęcia związane z przestrzenią, np. za, nad, obok, pod;
  • wskazuje kierunki na kartce papieru, np. lewo-prawo, góra-dół;
  • rozróżnia kierunki lewo-prawo;
  • rozumie i umie określać stosunki ilościowe w praktycznym działaniu;
  • potrafi sklasyfikować (posegregować, pogrupować) przedmioty wg przeznaczenia, koloru, kształtu czy wielkości;
  • umie dodawać i odejmować w zakresie 10 na konkretach lub zbiorach zastępczych (palcach);
  • poprawnie i szybko przelicza elementy zbioru w zakresie 10;
  • nie myli się przy przeliczaniu i odróżnia prawidłowe liczenie od błędnego – wykrywa i koryguje pomyłki popełniane w przeliczaniu przez inne osoby i siebie samego;
  • potrafi samodzielnie nazwać figury geometryczne;
  • prawidłowo ustawia elementy zbioru od najmniejszego do największego, np. układa patyczki od najkrótszego do najdłuższego;
  • zna pojęcia: tyle samo, więcej, mniej;
  • zna porządkowy aspekt liczby;
  • umie spostrzegać równoliczność zbiorów pomimo zmiany układu przestrzennego ich elementów, czyli rozumie, że 10 guzików w rączce to tyle samo, co 10 guzików ułożonych w rządek (dzieci niegotowe do nauki matematyki kierują się przede wszystkim doznaniami wizualnymi i są przekonane, że 5 melonów to więcej niż 5 śliwek, bo melony są większe);
  • jest samodzielne przy wykonywaniu zadań;
  • jest dobrze zmotywowane do rozwiązywania zadań.

  

Dojrzałość emocjonalno-społeczna

Dziecko gotowe do rozpoczęcia edukacji w szkole zazwyczaj jest zaciekawione tym, co nowe, cechuje je entuzjazm i otwartość na nowe doświadczenia. Dziecko, które posiada równowagę psychiczną,            z błahego powodu nie wybucha, nie złości się, nie płacze, nie jest agresywne, drażliwe, lękliwe i napięte. Osiągnięcie dojrzałości emocjonalnej pozwala dziecku przeżywać pozytywne emocje radości, życzliwości i przyjaźni oraz reagować w sposób adekwatny do sytuacji. O dojrzałości społecznej mówimy, gdy dziecko nabyło umiejętności zachowania się zgodnie ze społecznymi oczekiwaniami.

 

Umiejętności:

  • dziecko rozumie podstawowe zasady i normy społeczne oraz potrafi się do nich dostosować (np. bez oporu respektuje zasady ustalone przez wychowawcę i całą grupę);
  • uświadamia sobie, że jest częścią społeczności (grupy rówieśniczej) i wie, że powinno dbać o siebie, ale również zwracać uwagę na innych (np. podczas wykonywania pracy plastycznej chętnie pożyczy koledze kredki; podzieli się kanapką, kiedy kolega jest głodny; pilnuje siebie i kolegi podczas wycieczki grupowej);
  • rozumie znaczenie obowiązku i odpowiedzialności za siebie (np. wstaje rano do przedszkola bez większych oporów, bo rozumie, że powinno tam pójść);
  • jest krytyczne wobec własnych poczynań i wie, co jest dobre, a co jest niebezpieczne (np. podczas biegania potrącił kolegę i przeprasza go; nie wychodzi samodzielnie z przedszkola do domu, bo wie, że to niebezpieczne);
  • z łatwością dostosowuje się do poleceń osób dorosłych (np. wykonuje zadanie polecone przez nauczyciela bez buntowania się, obrażania czy strachu);
  • chętnie bawi się z rówieśnikami, dostrzegając potrzeby własne oraz innych (np. zgodnie bawi się klockami, dzieląc się z innymi);
  • potrafi rozstać się z rodzicem bez nadmiernego napięcia emocjonalnego, które wywołuje strach, a nawet lęk;
  • opowiada o swoich przeżyciach i umie w prosty sposób określać swoje potrzeby emocjonalne (np. mówi, że było smutne, bo…; złościło się z powodu…; bało się…);
  • panuje nad emocjami, szczególnie nad złością.

 Dojrzałość motywacyjna

Dziecko powinno traktować pójście do szkoły jako coś naturalnego. Takie podejście pomaga mu             w kształtowaniu poczucia obowiązku i odpowiedzialności za siebie. Dziecko dobrze zmotywowane do nauki (obowiązków) nie zniechęca się zbyt szybko, gdy napotyka trudności. Dziecko wykazujące się dojrzałością motywacyjną lubi także poznawać w sposób dociekliwy otaczający je świat (zadając wiele pytań), w przeciwieństwie do dziecka niedojrzałego, które nowymi treściami interesuje się okazjonalnie i krótko. Sześciolatek powinien wykazywać się również zdolnością do porównywania siebie z innymi. Zdolność ta jest podstawą kształtowania się samooceny i stanowi jeden z głównych czynników motywacyjnych w życiu człowieka.

Umiejętności:

  • dziecko rano chętnie wstaje do przedszkola;
  • rozumie konieczność wykonywania zadań;
  • jest wytrwałe podczas wykonywania zadań, np. układanie puzzli lub rysowanie są doprowadzane do końca;
  • systematycznie wywiązuje się ze swoich drobnych obowiązków domowych, np. sprząta zabawki;
  • wykazuje zainteresowanie pójściem do szkoły i mówi, że chce iść do szkoły;
  • wytrwale dąży do zakończenia rozpoczętego zadania (np. mimo trudności w pisaniu kończy swoje zadanie domowe; mimo niechęci, podczas ćwiczeń ruchowych stara się wykonać zadanie jak najlepiej);
  • interesuje się książką, lubi słuchać czytania przez dłuższy czas.

 

 https://ppp23.waw.pl/ocena-rodzicielska-gotowosci-szkolnej/